Każdy komunikat na etykiecie, również pod postacią grafiki, który stwierdza lub sugeruje, że żywność ma szczególne właściwości, nazywany jest fachowo oświadczeniem żywieniowym lub zdrowotnym.
O oświadczeniu żywieniowym mówimy wtedy, gdy komunikat informuje o właściwościach związanych z obecnością, zwiększoną lub zmniejszoną zawartością składników odżywczych. Przykładem takich informacji są hasła „bez dodatku cukrów”, „zawiera błonnik”, „zawiera 8 witamin”, „o obniżonej zawartości soli” czy „produkt light”. Aby stosować takie oświadczenia, producent musi spełnić odpowiednie warunki. Zawartość witamin i składników mineralnych w takim produkcie ma wynosić co najmniej 15% zalecanego dziennego spożycia w 100 ml albo 100 g, a w przypadku produktów jednoporcjowych – w jednej porcji.
Z kolei oświadczenia zdrowotne idą o krok dalej – nie tylko informują nas o zawartości składnika w produkcie, ale też o korzyściach zdrowotnych, jakie z tego wynikają, np. „zawiera wapń wspierający rozwój kości” czy „zawiera żelazo dla prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego”.
Prawo nakazuje, aby każde stosowane oświadczenie zdrowotne było zaopiniowane przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności. Co ważne, adekwatność oświadczenia należy potwierdzić badaniami na grupie osób, w odniesieniu do której będzie stosowana.
Tak więc komunikaty stosowane na opakowaniach żywności dla niemowląt muszą być potwierdzone odpowiednimi badaniami na tej grupie wiekowej, a oświadczenia o wpływie składnika na rozwój płodu – badaniami przeprowadzonymi w grupie kobiet ciężarnych.
